Wedstrijdverslag: New York City Marathon

Op zondag 4 november liep ik mijn 3e Marathon Major in The City That Never Sleeps New York!

Voorbereiding:
Ik had een heel mooi trainingsschema gemaakt waar ik ontzettend veel zin in had. Waar ik géén rekening mee gehouden had was dat ik gezondheidsproblemen zou krijgen waardoor ik mijn schema niet goed zou kunnen volgen. Ik heb geprobeerd te redden wat er te redden viel en uiteindelijk toch nog 3 duurloopjes (buiten de kortere loopjes) kunnen doen plus 2 halve marathons die gewoon slecht gingen. Maar ik was vastberaden om toch die geweldige marathon te gaan lopen en die mooie medaille in de wacht te gaan slepen. Dus op naar New York!

Wedstrijd:
Op Raceday zelf stond ik om 4:00 uur ’s nachts op omdat ik om 5:00 uur al in de metro moest zitten op weg naar een ander hotel van waar de bus shuttle vertrok. Dit hadden we (samen met mijn vriend) al 2x uitgeprobeerd om niet voor verrassingen komen te staan zo in het donker van de nacht. De bus zou uiterlijk 6:00 uur vertrekken want die moest ook op een bepaalde tijd op Staten Island zijn. Okay dat ik toch even lichtjes in paniek raakte omdat we een andere (er zijn er tig) uitgang bij het metrostation pakte, daar zal ik het niet over hebben hahaa. Maar uiteindelijk ging alles goed en was ik op weg naar The Big M in de meest felbegeerde stad van de wereld.

Na ongeveer een half uurtje stopte de bus ineens langs de rand van de weg en iedereen ging eruit en ik ging meteen door de tassen controle. Heel snel eigenlijk. Meteen daarna stond ik midden tussen de donuts en startvakken, heel compact eigenlijk. Er stonden overal verschillende kraampjes met thee, koffie, donuts, repen noem maar op. Het enige wat ik eigenlijk miste was een grote tent met verwarming omdat ik toch een paar uur moest wachten tot mijn startschot klonk. We hebben onder een viaduct in het zonnetje gezeten, want het was gewoon prachtig weer voor een dag in november. Koud vond ik het nog steeds maar het was op deze manier wel te doen.

Om 9:45 uur ging ik mijn startvak in en om 10:15 uur klonk mijn startschot, just goooo… Meteen de Verrazano Bridge (een dubbeldeks hangbrug) over, megalang en megakoud maar met een supermooi uitzicht, echt geweldig. Ik heb vooral hier heel bewust genoten van het uitzicht, echt TOP! En vanaf daar liep ik zo Brooklyn in, richting een Dixie. Voor het eerst heb ik tijdens een wedstrijd een Dixie gebruikt trouwens, wat is dat toch makkelijk als je een man bent want die stonden op dat moment na de brug ook allemaal langs de kant. En 7 lopers en 6 minuten later kon ik weer mijn weg vervolgen.

De eerste helft van de wedstrijd liep ik gewoon lekker, ik heb van de sfeer en de muziekbandjes genoten. En bovenal van die super enthousiaste toeschouwers, echt geweldig. Ik heb bij de vele drankposten goed mijn vocht aangevuld met energydrink en water (en mijn gels). Maar in de tweede helft begon ik het toch zwaar te krijgen, dit was ook wel mijn verwachting moet ik zeggen. Daarom had ik vanaf km 1 al langzaam gelopen, maar vanaf de helft ongeveer kwamen er weer 2 megabruggen aan, en mijn kuiten begonnen toch te branden oefff. Daarbij ook de pijn in mijn knieën, dus langzaam hobbelde ik verder.

Buiten mijn Dixie bezoek eet ik eigenlijk ook nooit tijdens een wedstrijd, NU WEL! Ik had toch zo’n trek in een banaan en op het moment dat ik het dacht kwam het eraan hahaha. Ik denk dat ik 4 stukken (verspreid) heb genomen. De hele tweede helft heb ik het zwaar gehad, veel vals plat, zo ging ik omhoog en gelukkig ook weer omlaag. Richting het einde (ik weet niet meer wat voor km punt) stond er een stand van Biofreeze, en de 1e liep ik voorbij… Bij de tweede dacht ik, what the hell, insmeren die boel. In een paar seconden zat mijn linkerknie en beide kuiten in de Biofreeze, baad het niet dan schaad het niet. JA ook dit was een primeur, dit doe ik normaal nooit, wat doet New York met me?

Finish:
De laatste 10 km heb ik niet meer echt kunnen genieten omdat ik het zo zwaar had, ik probeerde het wel maar ik was meer aan het aftellen. En toen ging ik richting Central Park, het laatste stuk, het allerlaatste stuk YEAH. Natuurlijk ook weer vals plat want ik had er al eens gelopen (een training), maar net als het hele parcours was het hier ook weer één dolle boel. Wat een supporters en wat een sfeer, niet normaal. Maar wat was ik blij dat de finish in zicht kwam, en dat na 43.11 km volgens mijn Polar.

Met een geweldige plak van een medaille om mijn nek ben ik mijn recovery bag gaan halen. Gewoon een mooi rugzakje met genoeg eten en drinken erin om je energie voorraad mee aan te vullen. Maar toen moest ik ook nog in de rij voor mijn poncho. Ik kon bij de inschrijving opgeven of ik een tas wilde afgeven of een poncho wilde. Met een poncho kon je ook eerder het finish gebied verlaten, ook wel fijn. Nou daar had ik géén spijt van want die poncho is gewoon hartstikke mooi met fleece van binnen. Ik vond het alleen niet zo fijn dat er een gigantische rij stond en dat het heel lang duurde eer ik hem had (de dozen moesten nog open). Ik begon ook duizelig te worden terwijl ik in de rij stond, dus ben ik maar aan mijn recovery bag begonnen.

Mijn vriend stond me op te wachten en toen ben ik letterlijk naar de metro en mijn hotel gestrompeld. En ik had natuurlijk ook nog eens een hotel zonder lift uitgezocht (what the hell was I thinking?) wat ik dus nooit meer doe. Maar ik ben SUPERTROTS dat ik toch maar mooi die medaille mee naar Leiden kon nemen met een Sportrusten A La Marjon schema 😉

De New York Marathon vond ik een geweldige ervaring, super goed georganiseerd en super veel sfeer, maar ook zeker mijn zwaarste tot nu toe… Voor mij was dit ook een emotionele loop met vaak momenten van kippevel… Met een tijd van 05:33:00 kwam ik over de finish!

Liefs,
Marjon