Op internet stond dat ’the green line’ een family route was. Nou, niks family aan, gewoon hartstikke heavy…
Tijdens ons verblijf in Moûtiers gingen we (René and I) dus een dagje mountainbiken in Méribel. Hier hadden we géén kaas van gegeten, dus we wisten echt helemaal niet hoe het eraan toeging. Van de lift naar boven (veel verschillende liften daar), fiets op de lift, de route volgen (veel verschillende routes, ook in dezelfde kleur). En hoe gevaarlijk is zo’n route op zo’n grote hoogte, tot de fiets afspuiten aan toe…
Nou, het ging vrij vlot moet ik zeggen, eventjes spannend hoe onze mountainbikes aan de lift hingen (op een stang aan de buitenkant van de gondel) te schommelen. Ook de fiets eraf halen vergt enige ervaring maar lukte op den duur natuurlijk wel. En toen de juiste route volgen, en blijven volgen natuurlijk haha. Dit ging in het begin nog wel eens verkeerd maar uiteindelijk kregen we er handigheid in. Als je iets vaak genoeg doet gaat het vanzelf zal ik dan maar zeggen. *Beland je op een andere kleur (moeilijkere) line dan heb je speciale (dichte) helm en knie/elleboog bescherming nodig!
De eerste keer downhills duurde ongeveer 45 minuutjes en is nog géén 6 km lang. In het begin veel grote keien/stenen op de route waar ik erg aan moest wennen. Gelukkig hadden we nieuwe banden om onze fietsen laten leggen in Nederland. Maar na een paar kilometer kwamen we in het bos, veel singletracks (over de hele route trouwens), heuvels, bruggetjes, vlonders en watervallen. Superleuk en supermooi vond ik dat stuk van de route! En gewoon keihard naar beneden, ik moest echt uitkijken dat ik niet uit de bocht vloog, maar een kick geeft het wel natuurlijk.
Uiteindelijk wéér in de lift naar boven voor een tweede keer de groene lijn downhills te nemen. Deze keer ging het al soepeler en ga je toch al wat harder rijden. Maar het blijft uitkijken geblazen. Dit keer duurde de route wat langer omdat we halverwege naar het ‘Tuéda park’ zijn gefietst waar het schitterende ‘Lac de Tuéda’ verborgen lag. Geweldig mooi! Maar na een paar rondjes daar gereden te hebben moesten we de groene lijn weer terugvinden om zo onze weg naar beneden te vervolgen. Done that.
Bagger-blub-bagger. We zaten helemaal onder de troep, niet normaal. Het had een paar dagen daarvoor ook aardig geregend, wat ook de route gladder = gevaarlijker maakte. De grote keien en de blub vond ik wat minder van dit hele avontuur. Maar gelukkig boden een paar tuinslangen uitkomst, gewoon een fietswasserette dus, perfect!
Mountainbiken in een bikepark stond al een jaar op mijn to-do-lijstje. Dit is wel helemaal mijn ding, ik vond het echt geweldig, op de blub en het stenenparcours na dan maar dat hoort er ook wel een beetje bij. Ik weet dat dit overal ter wereld kan, ook in Nederland natuurlijk maar ik wilde dit graag tijdens mijn vakantie in Frankrijk doen. So I Did!
Oh ja, en natuurlijk kwam er deze vakantie nog een vervolg met de iets (kuche-kuch) moeilijkere blauwe lijn. Te leuk gewoon. Maar ik zal het dan maar niet hebben over de gondel waar we in vast kwamen te zitten, en waar we niet meer in wilden haha. Maar dat is een ander verhaal.
*Wat ik zelf wel een nadeel vind is dat alles, maar dan ook echt alles onder de blub komt te zitten. Zelfs als je MTB is afgespoten moet je hem thuis (op vakantie) toch nog een keer goed schoonmaken. En zelf zit je natuurlijk ook helemaal onder de blub, wat niet altijd uit je kleding gaat. Maar dat is het echte mountainbiken, en de volgende dag gewoon in de herhaling haha.
Liefs,
Marjon