Voor de tweede keer de Mont Ventoux beklimmen dat was eigenlijk niet mijn plan maar ik heb het toch gedaan, want plannen kunnen veranderen toch?
Toen ik begon met (echte…) Cols beklimmen heb ik gezegd: ik doe elke Col maar één keer beklimmen, dus niet één Col fiets ik twee keer op. En ja, dan ga je dus terug richting de Mont Ventoux en wil je natuurlijk ook fietsen. Maar ik had de Mont Ventoux al in 2018 beklommen vanaf Bedoin…
Dus dan maar vanaf een andere kant de MV beklimmen, dezelfde berg maar toch anders. Prima opgelost! En voor mij was het ook wel meteen duidelijk dat het de kant van Sault zou gaan worden. Waarom? Ten eerste omdat ik die nog niet gedaan had haha. En ten tweede omdat dat een categorie 1 is en de andere twee kanten een HC categorie is. En daar had ik er al één van gedaan, dus ging ik dit keer voor de iets makkelijkere kant, ook wel eens fijn moet ik zeggen.
Dan heb ik het over 26 kilometer klimmen waarvan de laatste zes kilometer (vanaf Chalet Reynard) de zwaarste zijn en ook dezelfde klim als vanaf Bedoin is. Dus op naar Sault om rond de klok van 7:00 uur aan mijn tocht te beginnen. Gelukkig ging het parkeren goed en zat ik ook echt met mijn kont op het zadel rond dat tijdstip. Mijn klim begon met mooie paars geurende lavendelvelden om daarna over te gaan in mooi groen bos met hoge bomen aan beide kanten van de weg. De hele weg (20 kilometer lang) bleef de weg mooi groen, prima asfalt, maar bovenal tikte ik gewoon lekker de kilometers weg, ik vond het heerlijk!
Af en toe een foto’tje een slokje drinken en weer door. Ik kon heerlijk van de natuur genieten want deze Col is toch echt makkelijker, de moeilijkheid zit hem in de lengte van deze kale berg en natuurlijk in die laatste zes zware kilometers die nog zouden komen. Ik dacht wel de hele tijd: het gaat te makkelijk, ik ben er nog niet.
Vanaf Chalet Reynard is de mooie groene omgeving plotseling weg en wordt het in één keer bikkelen, zuchten en steunen naar de top. I know, I’ve done that before! De eerste kilometers op het laatste kale stuk gingen best wel goed moet ik zeggen, maar daarna…
De laatste twee kilometer heb ik het zwaar gehad on the moon, maar de beloning is groot als je na die allerlaatste kilometer die rond de 11% is bovenkomt en lekker met je kont van dat zadel af kan. Trots, trots, trots op mezelf en dat is de grootste beloning die er is. Ik heb het toch maar weer mooi gedaan. Twee keer Mont Ventoux, je bent geweldig maar ik vind het genoeg nu.
Op de top natuurlijk prachtig uitzicht, het is niet groot met o.a. een kraampje en winkeltje, maar de geweldige omgeving is natuurlijk het belangrijkste.
Hier en daar natuurlijk een foto’tje van de prachtige omgeving en even wat eten en drinken, een beetje bijkomen voor de afdaling begint. De afdaling is natuurlijk het gevaarlijkste van het hele avontuur dus focus on! Totaal onverwachts zag ik tijdens mijn afdaling een mooie bruine volwassen vos langs de kant van de weg, gewoon supermooi om in het wild te zien. Focus on tijdens de afdaling, niet ’te’ hard en veilig beneden komen is mijn motto. En mijn racemonster heeft het toch ook maar weer mooi gedaan, dankzij hem ben ik boven (en beneden) gekomen. Love my bike.
DIT IT!
Liefs,
Marjon
