Cycling: Mont Ventoux

En na de Alpe d’Huez vorig jaar was het nu de beurt aan de Mount Ventoux die ik op zou gaan fietsen…

Mijn vriend had me verteld dat de Mont Ventoux ietsjeee minder zwaar zou zijn dan de Alpe d’Huez…. Kuche kuch, niet dus! Okay ietsje minder stijl maar dat is te verwaarlozen, maar toch echt wel een stuk langer. Om over het einde nog maar niet te spreken haha…

Je kunt deze rit van zo’n 21 km vanaf de fontein in Bédoin starten of om de hoek vanaf de marmeren streep. Dit is tevens de moeilijkste route van de 3 bestaande routes. Dat laatste hebben wij gedaan en vanaf de marmeren streep was het de eerste 5 km gewoon superlekker fietsen. Ik fietste gewoon lekker langs de druivenplantages met een relax tempo. Op een gegeven moment kwam ik in het bos met een aardige stijging van 10%. Hier kan je ook veel last hebben van de vliegen die de fietsers lastig vallen. Simpel gezegd, als je hard fietst dan heb je er niet zo’n last van, ik ging wat langzamer (want ik moet het wel volhouden natuurlijk) en dan voel je er af en toe wel een. Ik heb het in het bos tussen het 10 en 12 km punt erg zwaar gehad, ik riep even: ik draai om hahaha…. Maar dat ging natuurlijk niet gebeuren!

En toen was toch ineens het einde van het bos daar, aan het einde van het bos rond het 15 km punt begint het maanlandschap. Daar ligt ook restaurant Le Chalet Reynard (niet goedkoop), waar wij wat gedronken hebben. Dus daar kon ik even op krachten komen en het toilet een bezoekje brengen. En toen weer (na die aardbeienpunt ;-)) op het fietsje voor die laatste 6 km richting de TOP. Het begint redelijk en wordt steeds moeilijker, op het moeilijkste punt staan natuurlijk ook de fotografen. De laatste 2 km vond ik erg pittig en het allerlaatste stukje is megastijl (echt recht omhoog), daar heb ik echt al mijn (laatste) krachten moeten gebruiken. Als laatste fietste ik nog een minuutje door de toeristen heen. DONE!

Om even bij te komen kreeg ik een lekkere zak snoep aangereikt 😉 ik kon wel wat suikers gebruiken. Op de top staan een paar kraampjes en een toeristenwinkeltje waar je wat kan kopen. Eenmaal weer wat bijgekomen kon ik me aan de terugreis wagen. Nou vanaf de top het allersteilste stukje naar beneden is dan ook nog wel een ding. Gewoon voluit op de remmen want vangrails kennen ze daar vrijwel niet. Ik heb het verstandig gedaan maar richting het einde werd ik toch iets te enthousiast en had ik toch de neiging (te) snel te dalen. Gelukkig kwam mijn verstand vrij snel terug want ik wilde wel heelhuids beneden komen. En eerlijk gezegd was ik heel blij dat ik weer bij het eind (en begin) punt beland was, want ik had gewoon pijn aan mijn handen van het remmen. Zo trots dat ik het toch maar gedaan heb, enne… Op naar de volgende berg?

Liefs,
Marjon