Aut viam inveniam aut faciam (Ik zal óf een pad vinden, óf er één maken). Eeuwen geleden liepen hier de Romeinse strijders op deze paden, en nu liep ik hier tijdens deze mooie trail…
Na lange tijd was het weer eens zo ver, een wedstrijd! En meteen een pittige trail dat kan ik wel zeggen en dat terwijl ik helemaal niet fit was. Net terug van vakantie waarbij ik 3 Cols opfietste, 3 hardlooptrainingen deed en bij thuiskomst al weer de nodige loopjes liep, de Amstelgold route 3 fietste en ook nog eens naar werk ging. Topfit voor een pittige trail dus haha…
Ik had me eigenlijk helemaal niet in de route en het hoogteprofiel van deze trail verdiept, tot een paar dagen voor de wedstrijd. Nou toen schrok ik eigenlijk wel, maar wie A zegt moet ook B zeggen hé.
Dus zo reed ik op 11 juli richting Heerlen, en voordat ik mijn auto parkeerde zag ik al dat de omgeving echt geweldig was. Zo zat ik op de snelweg en zo liep ik door de bossen richting het startgebied. Mijn startnummer kon ik ophalen bij V.V. RKHBS waar ook de start & finish locatie was. Alles lekker dichtbij en ook nog eens coronaproof. Denk daarbij aan o.a. ruimere starttijden zodat er maar een paar lopers per keer doorgaan, dit werkte prima!
Eenmaal de startboog onderdoor dan ben je ook meteen begonnen, al vrij snel begon ik met klimmen. Het was eigenlijk meteen pittig, althans zo voelde het voor mij. Toen ik rond het 1 km punt op mijn horloge keek was ik eigenlijk al moe en schrok ik dat ik er nog 9 te gaan had. Gelukkig wist ik op dat moment niet dat het nog zwaarder ging worden.
Nog voor km 3 ging ik onderuit in de blubber, de dagen ervoor had het flink geregend en zie dan nog maar eens fatsoenlijk op te staan. Nou eenmaal weer door kom je flinke hoogtemeters tegen, ik omzeilde koeienvlaaien (wel met een prachtig uitzicht) en verzwikte me 3x op een lang keienpad wat natuurlijk (want het is de natuur) schots en scheef lag.
En toen kwam ook de beruchte Wall nog eens waar het touw pas halverwege de helling begon en ik in géén mogelijkheid bij dat touw kon komen. Gelukkig hielpen de aardige dames die achter mij liepen mij en kon ik door middel van een stok toch het touw pakken. Natuurlijk had ik oude (hardloop) schoenen waar géén profiel meer opzat aangedaan, want ik dacht ik gooi ze toch weg hierna. Die gladde schoenen, dat hielp natuurlijk niet…
En natuurlijk ging ik richting de finish nog een keer onderuit midden in de blub, ik was zo vermoeid door al die hoogtemeters maar ik moest toch echt door richting die felbegeerde medaille (de 1st weer sinds eeuwen). Gelukkig liep ik de laatste km’ters bij een leuk groepje, dat hielp toch echt wel.
Met zijn 10 km en zo’n 200 hoogtemeters vond ik deze trail in de zuid-limburgse bossen echt pittig maar wel supermooi. Je loopt mooie singletracks door de bossen en struiken alsof je door het oerwoud loopt. Je loopt door velden (mocht je trek in een vlaai hebben), klimt op de Wall (denk aan de Mount Everest) en passeert vele trappen die ook echt pittig waren en halverwege passeer je een drankpost. Met af en toe een stukje asfalt tussendoor was het meeste wel onverhard, maar dat stukje verhard liep toch verdomd lekker.
Ik vond hem pittig. Ik was moe. Maar ik vond dit een hele mooie trail!
Volgende trail is de Ooievaarstrail.
Liefs,
Marjon
