Vorige maand liep ik in Maasmechelen ‘The Sneaky One’ en afgelopen weekend liep ik in Maastricht ‘The Coolest One’. Het enige verschil was dat ik in Maasmechelen 11 km liep en in Maastricht één kilometer minder…
En met een temperatuurtje van rond het vriespunt ging ik samen met René (René als supporter) naar Maastricht voor de ijskoude versie van de Polar Bear Trail! Hier ging ik de 10 kilometer door het Savelsbos rennen, dit is een Hellingbos met pittige klimmetjes & singletracks.
Het parkeren ging goed en lekker dichtbij, op een paar honderd meter van het start & finish gebied zagen we een parkeerplekje, dus alleen even oversteken en ik kon mijn startnummertje al ophalen. Dat kon bij het Velorium Outdoor Sports & Bikepark waar ik buiten in een tentje mijn nummer ophaalde en ik binnen eventjes de warmte opzocht voor mijn startschot om 11:00 uur klonk. Het was ondanks de kou erg druk, ik had al gelezen dat deze trail helemaal uitverkocht was en er zelfs extra startnummers verkocht werden. Dus ik die vrieskou in omdat ik deze trail zo graag wilde gaan lopen ahum!
En de start was druk, erg druk moet ik zeggen. In het begin was het parcours meteen smal, schuin en modderachtig. Daarbij wilden de snellere lopers de langzamere lopers inhalen wat natuurlijk logisch is maar niet zo goed lukt als het smal is. In de eerste helft van de trail maakte ik de meeste hoogtemeters, tussendoor een steile trap en aardig wat bergen maar de ondergrond bleef heel lastig om op te lopen. Eenmaal boven was het erg kaal (ik kreeg even een flashback naar de Mont Ventoux) en koud met die snijdende wind, hier was de sneeuw ook echt bevroren net als de ondergrond waar ik op liep. Je moet je dan zachte modder voorstellen waar een traktor overheen is gereden en daarna hard geworden is. Je kan je voorstellen dat ik niet lekker liep hier haha. *En niet lekker = zacht uitgedrukt!
Op dit hoogste stuk was er ook een leuk metalen draaihekje waar ik zo ongeveer 10 minuten in de rij heb gestaan voordat ik daar doorheen kon en mijn loopje kon hervatten. Het was hier één lange sliert van wachtende lopers en dan koel je best snel af, dus ik was blij dat ik door het draaideurtje heen was. Later kwam er nog eenzelfde draaihekje maar daar was de rij iets minder lang, gelukkig. De tweede helft van deze berekoude trail was ietsje makkelijker met de hoogtemeters maar niet met de ondergrond. Het bleef gewoon lastig lopen op zo’n ongelijke harde bevroren ondergrond en tussendoor gedeeltes met zachte modder. Ik had mijn nieuwe (Hoka) trailschoentjes aan en dat beviel goed, toen ik één keer door de modder zakte zagen ze eruit alsof ze zo de prullenbak in konden. Maar wonder boven wonder zijn deze schoenen goed schoon te maken en zien ze er weer uit als nieuw. Met dank aan René voor dat wonder!
De finish kwam al snel in zicht want het parcours was wat korter volgens mijn Polar. Mijn officiële netto tijd volgens de organisatie is 1:23:31 en dat is goed voor een 10e plek bij de V50+. De tijd valt me nog mee met het wachten bij de hekjes erbij en de steile stukken die omhoog gewandeld moesten worden. En natuurlijk een mooie medaille bij de finish die ik erbij besteld had. Na zoveel jaren hardlopen en zoveel medailles wordt het wel minder belangrijk maar zo’n glimmend stukje metaal blijft wel leuk natuurlijk!
*The Coolest One heeft echt zijn naam eer aangedaan want koud was die wel. Zou ik hem weer lopen? Nee. En dat heeft niet alleen met de kou te maken want dat kan je verwachten in januari maar dit parcours is niet zo mijn ding. Ik vond dit natuurlijk wel een leuke ervaring maar de volgende keer weer een andere leuke trail!
Liefs,
Marjon
